خروج از بحران شهرسازی در ایران

مدتی است که در محافل علمی و حرفه‌ای شهرسازی در ایران بحث روش برنامه‌ریزی شهری جدیدی به نام برنامه‌ریزی شهری راهبردی (‌استراتژیک) مطرح شده است. در کشورهای دنیا در بسیاری از موارد روش‌های جدید در این عرصه ابتدا در محافل علمی مطرح و سپس به تدریج به داخل جامعه راه پیدا می‌کنند. با اینکه این روش از مدت‌ها قبل تئوریزه شده و تجربیات متعددی از آن در جهان به دست آمده ولی برای تجربه درست و کامل آن در ایران این روش باید در یک شکل و ساختار علمی و آکادمیک پیاده می‌شد تا امکانات و محدودیت‌های آن، با توجه به شرایط خاص کشورمان، مشخص می‌گردید. این امر خوشبختانه در مورد تدوین برنامه توسعه راهبردی شهر قزوین به وقوع پیوست. هرچند بدون مراجعه به اصل گزارش‌های این برنامه و یا کتابی که براساس آن به چاپ رسیده است نمی‌توان به چند و چون این نوع برنامه‌ریزی پی‌برد ولی در اینجا ضمن اشاره بسیار مختصر به این برنامه سعی می‌شود به برخی از نتایج عملی آن اشاره شود